Ik zie hem daar nog staan! In de uitloop van de melkstal, die spits toeloopt, zodat wij er wel doorheen kunnen maar een koe niet. Hij was op de onderste pijpen gaan staan, en torende zo hoog boven de koeien uit. Armen gestrekt, zoals in de meest bekende scene uit de Titanic. “We are sinking, we are sinking”, riep hij in het gebroken Engels naar ons. De koeien keken hem aan, alsof ze dachten ‘idioot wat doe jij daar’. En wij verscheurden ons van het lachen, want het leek bijzonder komisch om deze grote, grofgebouwde man daar te zien staan, onder aanschouwend oog van alle koeien.

Wij zagen de humor er wel van in. En vinden humor op de werkvloer ook zeker belangrijk. Maar heel eerlijk, af en toe geeft het werken met mensen uit een andere cultuur naast deze lach-kriebels ook wel irritatie-kriebels.

Deze maand 7 jaar geleden namen we de boerderij hier in het Zuiden van Denemarken over. Op dat moment was er een Roemeense medewerkster, ook haar namen we erbij over. Wij spraken nog geen geen Deens, maar zij geen Deens en geen Engels. ’Yes, I know’, was het enigste wat ze zeggen kon. Wij dachten in het begin vaak, laat dat ‘I know’ maar achterwege, want er viel op dat moment nog veel te leren. Zij trouwde, werd zwanger en nam ontslag. En zo kwam onze huidige medewerker op ons pad. Begin 2022 haalde ik hem op van het vliegveld, want hij kwam zonder enige ervaring in de landbouw deze kant op. Beter gezegd hij had altijd bij de waterpolitie gezeten op de Zwarte zee in Roemenie. Als je even een kaart voor je pakt en kijkt welke landen hier aan grenzen, kun je jezelf wel voorstellen dat er op deze zee meer gebeurt dan voor onze oren en ogen bedoeld is!

En daar op dat vliegveld kwam een geheel markant persoon aanlopen, hij stak met kop en schouder overal bovenuit, en hij kwam naar mij toe lopen. ‘Oh my god’, was het eerst wat ik dacht, ‘wie is dit?’ Hij sprak in ieder geval een aardig woordje, gebrekkig Engels. Dat paste prima bij mijn gebrekkige Engels. En op de terugweg naar huis bleef hij maar praten. Ik kreeg de eerste zenuw-kriebels al te pakken, en dacht nog net niet hardop ‘Houdt die klep eens even dicht!’ Later vertelde hij dat hij hartstikke zenuwachtig was geweest, en dat hij daarom niet stopte met praatten. Frank was blij met deze nieuwe medewerker. Met een frisse start leerde hij snel, en al snel bleek hij ook een handig en sterk mannetje. Sociaal ook nog. Want stel je voor jij verlaat je gezin, met twee nog jonge kinderen om in een vreemd land te gaan werken, waar je niemand kent. Zou jij het kunnen? Hij kan het! Binnen de kortste keren had hij een heel netwerk opgebouwd, maakte praatjes met de buren en wist al snel zijn wegen te bewandelen.

Overigens ook wegen waarvan duidelijk werd, dat hij daarin in zijn vorige loopbaan wellicht creatief mee was geworden. Die ons soms lachkriebels bezorgen, maar ook irritatie-kriebels die je nekharen overeind doen schieten.

Zo kwam hij met het idee dat we hem moesten ontslaan. Want zo redeneerde hij, als wij hem ontslaan heeft hij recht op een uitkering. Maar hij zou natuurlijk niet weggaan. Hij had een auto nodig, als wij dan een auto voor hem kochten, kwam hij werken om de auto zo terug te betalen, en ondertussen ontving hij ook een extra zakcentje vanuit de gemeente om extra te sparen.

Niet slecht bedacht toch! Hij vergat alleen even dat hij en niet meer verzekerd was, hij sollicitatieplicht zou krijgen. En daarbij hoe zouden wij dit moeten verantwoorden? Daar had hij uiteindelijk ook alle begrip voor en kocht zelf zijn Suzuki Alto, alias zijn Octopus Prime, zoals hij hem zelf noemt! En niet zonder reden, dit kleine waggentje vervoerd alles wat een grote auto ook vervoerd, echt waar! Hoe hij dat doet? Heel simpel door dakdragers op de auto te monteren, daar kun je alles op vast maken.

Mocht je hier ooit in Nolde komen, en je komt een kleine rode Suzuki tegen, met een grote man achter het stuur en een skelter en een fiets op het dak. Zwaai dan even, gegarandeerd dat hij terug zwaait. En het levert jou ongetwijfeld de lach-kriebels op.

Wij zijn blij met onze Roemeense medewerkers, want sinds afgelopen week hebben we er nog eentje bij aangenomen. We hebben er nu het duo Laurel en Harry / de dikke en de dunne lopen. Nu bij ons de voorjaarskriebels beginnen. Frank wil meer landwerkzaamheden gaan doen, en ik zal veel in de tuin zijn. Om stress-kriebels te voorkomen zijn een paar extra handen meer dan welkom.

Ik wens je een mooie zondag toe

Debby