Een vriendin van me publiceerde deze week een hele mooie blog over haar manier van mantelzorg combineren met haar werk en het opstarten van een eigen bedrijfje. Dit zette me opnieuw aan het denken want ook ik ken het. Aan de ene kant was ik mantelzorger en probeer je dit zo goed mogelijk te doen maar soms schiet je in een spagaat. Je moet naar je werk maar kan ik haar nu wel alleen laten, waar kan ik een beroep op doen en is het wel juist dat ik mijn dochters ook zoveel laat bijspringen? Vanuit mijn eigen verleden weet ik dat ik dit laatste later niet meer erg vond maar op het moment dat je als puber bij opoe moest blijven, het niet altijd prettig vond. Het is zoals het is en je past je aan op dat moment. Ook mijn dochters deden dat en accepteerden hoe de situatie was. Achteraf hebben ze er veel van geleerd en hierdoor ook begrip voor anderen die in deze positie zitten. De band met oma is nog steeds belangrijk ook al kent ze ze hen nu niet altijd meer.

Het is weer volop in het nieuws; Dementie en de gevolgen hiervan. Afgelopen week in het programma Focus, dementie op jonge leeftijd. Hierin lieten wetenschappers zien hoe ze onderzoek doen naar betere diagnostiek en behandeling. Dementie op jonge leeftijd wat vastgesteld wordt op leeftijden tussen 40 en 65 jaar. Een interview met een echtgenote waarbij het bij haar man vastgesteld werd toen de kinderen nog heel klein waren. Dementie op jonge leeftijd kenmerkt zich niet door de vergeetachtigheid maar vaak door het onvermogen te handelen of initiatieven te nemen, niet meer weten hoe je iets praktisch moet doen, door gedragsveranderingen, door niet meer goed op woorden te kunnen komen of zinnen te maken en door niet goed te kunnen zien waarbij het niet aan de ogen ligt maar aan de verbinding met de hersenen. Dit lijstje is niet compleet maar werd in dit programma uitgelicht. Voor je op die leeftijden aan dementie denkt en er een daadwerkelijke diagnose is, ben je vaak al ver in het proces en is er al heel wat gebeurt zoals het verlies van een baan of bijv. een scheiding.
Wat een nare ziekte is dit ook, iemand blijft fysiek wel aanwezig maar is er niet meer. Wat de ene dag nog lukt, kan de andere dag niet meer, enz, enz. En dan maar hopen dat je de juiste begeleiding kunt vinden hierin. Ook bij oudere mensen met dementie is de beginfase vaak vaag en angstig voor zowel degene zelf als de omgeving. En het komt zoveel voor dat iedereen er ergens in hun leven wel mee te maken krijgt. Zo kun je ongevraagd mantelzorger worden.

Vanuit mijn werk weet ik hoe belangrijk ouders en familie is in de zorg voor hun verwant en proberen we dit ook zoveel mogelijk met hen af te stemmen. Je wilt samen het beste bieden. Dit houdt wel in dat zij ook altijd mantelzorger blijven en de taken in de wereld waar we nu leven, weer steeds groter worden. Afgelopen week zei een moeder in haar wanhoop nog; en wat als ik dit nu allemaal niet meer kan. Ja, dan zijn er mogelijkheden maar wel vaak allemaal betaalde mogelijkheden en dan blijft er niet veel meer over voor hobby’s of leuke dingen.
Het is dan hopen dat je een goed vangnet hebt of een mooie sociale kring zoals wij het noemen, om je heen. Doordat je het zelf mee hebt gemaakt, heb je begrip voor de situatie en geef ik natuurlijk geen dooddoener als antwoord zoals ik hierboven beschrijf met de betaalde mogelijkheden. Het liefst zou ik zelf dan nog veel meer gaan doen maar dat is natuurlijk ook geen juiste oplossing.

Een trieste column op deze manier maar wel een werkelijke. Gelukkig zijn er ook andere verhalen en vorige week zondagmiddag zagen we weer hoeveel mensen op hoge leeftijd wel in staat zijn om zelfstandig en met veel plezier ergens naar toe te gaan. De zaal bij het Stokkums toneel was goed gevuld met grijze hoofden en de spelers hebben hen een mooie middag geboden.
Een van die bezoekers was haar jas kwijt en deze zagen we na afloop toch terug, contact met haar gezocht en ze zou hem wel even op komen halen deze week. Zo kreeg ik op dinsdagmiddag bezoek van haar en haar vriendin. Een vrouw van 88 jaar die in de auto stapt, haar vriendinnen ophaalt en ze meeneemt naar het Stokkums toneel maar dus ook enkele dagen later naar een voor haar, onbekend adres rijdt en de jas op komt halen. Het werd even gezellig koffiedrinken samen.

Wat hoop je dan dat je zelf ook zo zult zijn op die leeftijd. We blijven positief, het kan en voor onze schoorsteen prijkt de uitnodiging van een buurvrouw die 90 wordt en dit graag wil vieren. Super, nog zo mooi voorbeeld.

Met mijn demente schoonmoeder kunnen we door de gedragsverandering die ze heeft, momenteel veel lachen. Dat is voor beide kanten fijn. Het is niet alleen kommer en kwel. Daar sluit ik voor nu graag mee af.

Ik wens jullie een positieve zondag toe,

Gerdien