Toen ik indertijd van school kwam en bij het waterschap ging werden, was het de bedoeling om na een jaar ergens anders te solliciteren en dan uiteraard in Brabant. Het werk bij de Schipbeek vond ik heel mooi. Hoewel het ook veel schrijfwerk was en later typewerk, kon ik ook al vaak de buitendienst in. Vooral het regelen van de stuwen en hiermee de waterstand in te stellen in de beken en sloten hoorde tot de favoriete werkzaamheden. Dit betekende ook dat ik in het weekend vaker beschikbaar moest zijn om ingezet te kunnen worden als het werk erom vroeg.

Daarom kwam ik in een vakantiehuisje behorende tot het hotel De Markelose Berg. In het hotel zat indertijd gedurende drie maanden een opvanggroep van de politie. Het waren een vijftal politieagenten die na hun opleiding, een soort van stage liepen bij het korps in Markelo. De eerste groep waren 4 mannen en 1 vrouw met de voornaam Corrie. In Markelo, werden ze dan ook Corrie en de Rekels genoemd.

In eerste instantie hield ik een beetje afstand. Je had geleerd ontzag te hebben voor deze mensen. Het was een andere tijd. Een aanklacht indienen, zoals Extinction Rebellion nu doet, als je een beetje te hard wordt aangepakt bij een illegale demonstratie, was er toen niet bij.

Toch kon ik het direct al goed met hen vinden. Het was er altijd keet en dat kwam ook omdat er een aantal jongens uit Markelo zelf, regelmatig over de vloer kwamen. De ene opvanggroep ging en de andere kwam en ieder groep was weer anders. De jongens uit Markelo, bleven echter en langzamerhand raakte ik ook bevriend met hen.

Ze hebben geprobeerd om me nog op het rechte pad te houden, maar dat werkte averechts uit. Met de bezoeken aan Dieka, Bill en de Zon kregen de weekenden een zinvolle invulling, maar het was niet de opzet om in het weekend vaker in Markelo te verblijven.  

Ze haalden me ook over om bij de voetbal te gaan. Ik herinner me nog dat ik me aanmeldde bij Hendrik Sanderman en hij vroeg “wat speul ie”. Rechtsbuiten antwoordde ik, maar dat maakt me niet zoveel uit. O, rechtsbuitenspelers hebben we net nodig bij SC Markelo. Dat gaf me moed, dan was ik zeker welkom bij de club. Inderdaad was ik dat, maar rechtsbuiten heb ik bijna nooit gespeeld, ik was zeker niet de enigste die rechtsbuiten speelde.

Al snel hadden ze bij SC Markelo in de gaten, dat ik niet zo’n talentvolle speler was, maar dat ik vast andere kwaliteiten had die een enorme aanwinst konden zijn voor de club. Deze lagen meer op sociaal vlak dan op sportief vlak. Daarom werd ik gevraagd om mee te draaien in de kantine en omdat ik in het bezit was van een auto, jeugdleider te worden. Ik kon echter gewoon blijven voetballen en dat kwam omdat er steeds een hoger elftal werd opgericht, waar ik dan in opgesteld werd. Zo ben ik meermalen gepromoveerd en kwam ik uiteindelijk van het 7^e in het 10^e uit. Dat betekende niet dat ik altijd mocht spelen, ik zat ook regelmatig op de bank. Ik was zeg maar, een uitstekende reserve.

Het was de directeur van de bank, Hendrik Lonink, die ook voorzitter was van SC Markelo, niet ontgaan en hij bood me een belangrijke functie aan bij SC Markelo: Lid van de kascontrolecommissie.

Dit was voor mij de opmaak van een nieuwe carrière op dit gebied want ik heb al diverse kascommissies doorlopen, zoals bij de p.v. van het waterschap, brandweervereniging, dorpsfeest en momenteel zit ik ook al in de kascontrolecommissie van Gemeentebelangen Hof van Twente en de Swaen.

Binnen de SC Markelo, kreeg ik veel contacten en wat belangrijk was: het vrijwilligerswerk werd enorm gewaardeerd. Ik voelde me al snel thuis in Markelo. Met het leren kennen van mijn huidige vrienden en de start bij SC Markelo, begon het sociale leven in Markelo.

Een mooie en sportieve zondag.

Jan vds