Ik sta in de tuin bij mijn ouders, ze zijn er ook en zelfs oma komt eraan lopen met de koekjestrommel. Ik hoor hun stemmen, maar schrik plots wakker. Verward vraag ik me af waar ik ben, tot ik al snel besef dat ik gewoon in mijn eigen bed lig. Het was maar een droom!

Een ieder die een geliefd iemand mist zal het herkennen, de enigste plek waar ze nog af en toe bij je zijn, is in je dromen. Soms voelt het zo echt, hoor ik hun stem weer, waarvan ik me nu in het dagelijkse leven weleens afvraag hoe was je stem ook alweer, zou ik het nog herkennen als hun stem echt mijn naam zouden roepen? Ja, vast en zeker.

Afgelopen week had ik contact met iemand die net haar ouderlijk huis had moeten verkopen, nadat haar beide ouders waren overleden. Ze had het er moeilijk mee, “ik woon er al zo lang niet meer, en toch voelt het alsof ik een stukje van mezelf weg heb moeten geven”, zei ze. Ik snapte precies wat ze bedoelde, het is een stukje grond wat eigenlijk definitief geschiedenis wordt, zo plots ineens. Verstandelijk weet je het, je gevoel snapt het alleen nog niet.

Ik zie tegenwoordig niet vaak meer mijn geboorteplek, daar aan de Kappelaarsdijk, maar als ik het zie krijg ik vaak een brok in mijn keel, dan denk ik vaak als eerste, “hoe zou het zijn geweest als jullie nou eens niet die f#cking rot ziekte hadden gekregen? Dan hadden jullie, ongetwijfeld al heel wat ritjes naar Denemarken gehad, vast en zeker met de fietsen in de auto, want hier kun je geweldig mooi fietsen. Jullie hadden gezien wat we in een paar jaar tijd hebben opgebouwd hier in Denemarken, en jullie zouden slapen in mijn gastenverblijf Noldes hygge hjem. Misschien waren jullie er wel bij geweest toen Dylan afgelopen juni zijn diploma in ontvangst nam. En we zouden ongetwijfeld veel aan de telefoon zitten, net als voorheen. Dan had ik kunnen vertellen dat Allison alsnog naar een andere school is gegaan, waar ze vorige week is begonnen. Een efterskole, een soort van tussenjaar, maar waar ze wel haar examen gaat doen. En ik zou vertellen dat ik weer alleen op reis ga, een paar dagen dichtbij huis, dat wel, maar ik ga de Gendarmstien lopen, een 85 km langs het Flensborgfjørd”.

Het hun vertellen gaat helaas niet meer. Gelukkig zijn er zoveel andere lieve, leuke en mensen van wie ik ontzettend veel hou om me heen. Dat is ook rijkdom, meer dan dat.

Momenteel, nu ik dit schrijf, loop ik de Gendarmstien, alleen met mijn gedachten, daar langs de kust in Zuid Denemarken. Het is er zo prachtig hier. Momenteel blaast de wind krachtig er komen steeds meer wolken die de zon helaas doen verdrijven, symbolisch is het even net als 10 jaar geleden toen we deze dagen afscheid van papa en mama namen.

Maar daar achter die wolken, daar schijnt de zon weer!

Debby