´Wat wil je later worden?, las ik op een stuk papier dat ik in een mapje terug vond. Het mapje stamt uit mijn kleuterschooltijd op de Dorpsschool bij juf Sephy. Erop geschreven staat dat ik juffrouw en boerin zou worden als ik later groot zou zijn. Wellicht een vooruitziende blik die ik had rond mijn 5e levensjaar, want jaren later ben ik tot op de dag van vandaag boerin, maar ik heb ook ruim 12 jaar, gewerkt als juffrouw, nou ja kinderjuf, vandaag de dag pedagoog genoemd.

De oudste is hier net afgestudeerd en werkt fulltime als monteur voor grote landbouwmachines. Zo klein dat hij was, was hij al technisch ingesteld en is zijn liefde voor landbouwvoertuigen nooit verloren gegaan. Een zeer logische stap dat hij dit werk is gaan doen.

Maar bij lang iedereen is dit niet zo logisch. Beter gezegd, wat weet een 15-16 jarige nou eigenlijk al echt van het bedrijfsleven af. Nu knijpen wij onze handen dicht dat onze kinderen in alle ruimte en de vrijheid van het platteland op zijn gegroeit. Ze leerden al vanaf het moment dat ze konden lopen, hoe het werk in en om de boerderij in werkelijkheid is. Ze zagen van dichtbij strubbels, of vingen vlagen van moeilijke gesprekken op. Ze leerden dat onze dagen bestonden uit veel werken, maar daarnaast leerden ze ook dat er een soort van enorme vrijheid was, dat er naast verplichtingen ook ruimte was voor veel, in hun ogen vast heel veel vrije tijd. Ze leerden niet alleen waar de melk vandaan komt, maar nog belangrijker om te spelen! Hutten te bouwen, spelen in de modder, en koetje spelen! Koetje spelen voor wie het niet kent even kort uitgelegd. Je speelt samen met je neefjes, vriendjes, zusjes of broertjes in de stal. Enkele van zijn de boer of boerin, de rest speelt koe. Logisch dat dit dan ook aan het voerhek gespeelt wordt. De koeien in dit verhaal staan dan ook op de plek van de koeien aan het voerhek om hun eten te komen halen, dat de boer er in dit spel voor gooit. Uiteraard wordt hierbij het hoofd ook daadwerkelijk door het voerhek gestoken.

Zo kwam ik jaren geleden terug van mijn werk en trof de oudste aan met nogal een raar vettig kapsel. Hij zat bij opa en oma, ietwat timide op de keukenstoel. Ik zei, wat heb jij dan toch in je haren? Het was groene zeep! En die groene zeep bleek nodig geweest te zijn om de `spelende koe`uit het voerhek te krijgen. Hij had zijn hoofd door het verkeerde hek gestoken, een vaststaande die niet openklapt, en dat was nog een hele toestand geweest om hem eruit te krijgen. Nu moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat ik vreselijk moest lachen het hele voorval. Wellicht is hij daar destijds zo van onder de indruk geweest dat hij toen al besloten heeft om het bij trekkers te laten, en geen koeien te gaan melken!

Onze jongste weet nu ook zeker dat ze net als onze oudste dochter volgend jaar ook naar de landbouwschool wil. Maar onze oudste dochter, die met haar laatste jaar bezig is, weet helemaal niet meer zo zeker of ze wel in de landbouw wil blijven werken, nu ze hier al een aantal jaren volop in mee heeft gedraaid. In Denemarken wordt er veel praktijkonderwijs gegeven. Je komt al tijdens je studie in loondienst bij een werkgever waar jij je praktijk gaat doen. Deze werkgever is ook voor een deel verantwoordelijk voor jouw opleiding. De student gaat in blokken naar school. Dit kan variëren van een maandje school, een half jaar praktijk tot weer 3 maanden school. Op de landbouwschool echter werken ze zelfs een jaar fulltime in het bedrijfsleven. En dan leer je zeker wat de praktijk is. ‘Ik maak mijn examens nu af, over een half jaar beginnen mijn eerste voor-examens’ geeft onze dochter aan. Maar ondertussen zien we dat er ook een last op haar schouders leunt ‘Iedereen denkt altijd dat ik wel de boerin thuis ga worden’, zegt ze. Het kleine boerinnetje is inmiddels volwassen, en ziet dat zoveel meer mogelijkheden op de arbeidsmarkt is, dan wat ze als jong meisje dacht. Ik vertel haar dat ‘Ze dat wel kunnen denken, maar dat zij de keuze gaat maken over haar toekomst. Doe wat je gelukkig maakt’ geven we onze kinderen mee. ‘Maar hoe weet ik nou wat ik echt heel leuk vindt om te doen’, vraagt ze zich af. Ja, denk ik hoe kun je dat nu op deze jonge leeftijd al echt weten, je leert enkel van het leven zelf waar je hart ligt, en dat kan even goed veranderen in de loop der jaren.

Ik blader nog wat verder door de doos, waarin ik ook mijn mapje uit de kleuterschool vond, en ik vind er een samengebundeld boekje van losse blaadjes papier, aan de voorkant het ik een tekening gemaakt, wat zich voor moet doen als een omslag van een boek. Ik heb er een verhaal ingeschreven, een verhaal vol met kinderfantasie. Het is vooral grappig om het nog eens terug te lezen, niet helemaal kloppend, maar toch al met een verhaallijn, op de spel- en schrijffouten niet mee gerekend! Meester Maatman van de Brookschole schreef op het laatste blaadje; ‘Goed gedaan, Debby. Blijf vooral veel schrijven, wie weet maakt het nog eens een schrijfster van je’

Fijne zondag

Groeten Debby