Het doet me plots beseffen dat het 10 jaar, gewoon alweer bijna 10 jaar geleden, was dat mijn vader op zijn sterfbed tegen me zei; “Zorg dat je zoveel mogelijk geniet van het leven, mooie herinneringen maken is zo belangrijk”. Gisteravond luisterde ik een podcast, ondanks dat het een interview was met een jong persoon die terminaal ziek was, was de podcast met een positieve intentie bedoeld. Het kwam er op neer dat wij allemaal maar rennen en vliegen zonder vaak echt stil te staan bij de normale, kleine momenten die juist voor zoveel geluk, dierbare momenten en plezier kunnen zorgen, en dat we pas gaan beseffen van hoeveel waarde ze zijn, als daar plots het leven uit onze vingers glipt.

Papa had wel gelijk denk ik, ook wij doen er aan mee. Altijd maar druk zijn, overal mee bezig zijn en op onze mobieltjes doelloos zitten te scrollen terwijl je op dat moment misschien wel een heel mooi gesprek had kunnen hebben met die persoon naast je! Maar mooi dat ik nu met een hele dikke glimlach terug aan vorige week denk, in het kader van herinneringen maken en eens totaal wat anders doen, door iets gedaan te hebben dat eigenlijk compleet buiten mijn ‘comfortzone’ lag.

Enkele maanden geleden belde een goede vriendin mij, Debby zegt ze, ik krijg een vraag van iemand en dat is precies wat voor jou! Mijn nieuwsgierigheid was natuurlijk gewekt, en ik dacht dat het zou gaan om gasten voor mijn vakantiewoning ofzo. Het ging inderdaad om gasten en zelfs Nederlanders die op reis zouden gaan, maar deze mensen zochten een gids die het een en ander over Denemarken kon vertellen en Nederlands sprak. Dat kon ik inderdaad wel. Maar het zou gaan om een groep van 45 verstandelijk beperkte mensen inclusief hun begeleiding. Ik was nog nooit een gids geweest, had nog nooit een groep begeleid, laat staan met mensen met een beperking gewerkt, maar wist wel degelijk wat het inhield, en zag dit ook als een kans. Dus ik besloot om kennis te maken met de begeleiding.

In de daarop volgende weken was er regelmatig contact over uitjes, en ik bezocht alvast het Vikingecentrum om een beetje te kunnen vertellen over wat we zouden gaan zien. Feit was dat ik het simpel kon houden. De eerste dag betrof een bedrijfsbezoek bij ons op de boerderij. En vanaf het moment dat de bus stopte en deze fantastische mensen uitstapten heb ik alleen maar met een lach op mijn gezicht rondgelopen. Hun puurheid, hun eerlijkheid hier kunnen veel mensen nog een voorbeeld aannemen. Als afsluiting had ik pannenkoeken gebakken, en ik kan vertellen, het waren er niet genoeg! Want ze lustten er ook wel 2, of 3… nee wel 4!

Dag twee mocht ik mee in de bus naar Ribe, wederom een dag vol eenvoud en plezier. Waar ik me op voorhand druk maakte of ik wel kon spreken voor een 45 personen,  zou ik wel wat interessants te vertellen hebben en kon ik het überhaupt wel, goed omgaan met mensen met een beperking! Ik heb me druk gemaakt om niks, want ik kon het wel, het ging zelfs als vanzelf, en door de vele knuffels die ik kreeg, bleek dat ze mij ook best wel lief vonden, maar de belangrijkste les die ik van hun leerde, gewoon even stilstaan bij die kleine simpele dingen. De kalfjes die aan het eten zijn, de koe die ligt te herkauwen, de muurschilderingen in het kerkje dat we bezochten en de roofvogel die in de lucht vloog, het kreeg gewoon simpelweg aandacht. En eerlijk, als ik alleen was geweest, ik had het misschien wel gezien, maar was er vervolgens zonder nadenken aan voorbij gelopen. Wat een rijkdom dat ik in september nogmaals een groep als deze mag begeleiden.

Mijn vriendin had gelijk, dit was inderdaad iets voor mij! Ik ben niet bijgelovig maar soms zou het toch wel mooi zijn, dat we werkelijk wisten of iedereen die ons ooit zo dierbaar was, en die we nu zo vreselijk missen met ons mee konden kijken, en konden zien dat we hun laatste woorden en adviezen in ons hart hebben opgeslagen.

Maak er een mooie dag van vandaag!

Debby