Kwart over 7 op dondermorgen, 19 september 2002. Vandaag is de grote dag. Ik sta op het punt om naar Hengelo te gaan. Anita ligt al 10 dagen in het ziekenhuis met hoge bloeddruk door haar zwangerschap. Er is zo lang mogelijk gewacht maar vandaag zal ze worden ingeleid. Normaal gesproken zal vandaag ons kind geboren worden. Om kwart over 11 sta ik met Kristel in m’n arm. We hebben een prachtige dochter. De bevalling is goed gegaan en een paar dagen later mogen moeder en dochter naar huis.

Kwart over 7 op zondagmorgen, 28 december 2003. Ik ben weer in het ziekenhuis. Een paar uur geleden heeft Anita me wakker gemaakt. Het is begonnen! Met flinke vaart zijn we in de stromende regen naar Hengelo gegaan. We waren net op tijd, anders was de bevalling onderweg gebeurd. Nu hou ik Nikki vast. Weer een prachtige meid, ons gezinnetje is compleet.

Toen Anita in verwachting was van Nikki kreeg ik nog wel eens de opmerking: jij hoopt nu zeker dat het een jongen wordt? Mooi op de boerderij, leuk om mee te voetballen. Nou, die gedachte heb ik nooit gehad. Of je nu jongens of meiden hebt, of allebei, het maakt volgens mij  niet uit. Het belangrijke punt is volgens mij: het zijn je eigen kinderen, daar ben je sowieso gek mee.

Van baby naar peuter en kleuter. Elke fase heeft zijn charme. Kruipen, de eerste stapjes. En leren fietsen. Was voor mijn conditie ook heel goed, mee rennen zodat ze niet vielen.

Beide meiden hebben met plezier de lagere school doorlopen. Als ouders ben je daar nog volop bij betrokken. OR, overblijven, rijden met activiteiten, versieren met Sint en Kerst. Een mooie periode. Bij het vervolgonderwijs ga je veel meer loslaten. Je komt bijna niet meer op school. En als ze gaan studeren al helemaal niet meer. Enkel een keer met een gesprek. En natuurlijk bij de diploma-uitreiking.

Inmiddels zijn we ruim 20 jaar verder. Beide dochters hebben hun opleiding afgerond. Kristel staat al een jaar voor de klas op een lagere school. Nikki gaat aan het werk in een hotel als gastvrouw. Ze hebben hun weg gevonden en redden zich goed in het leven. Als ze klein zijn zorg je voor ze. Als ze groter worden heb je andere zorgen. Zijn ze goed thuis gekomen na het stappen? Gaan ze met de juiste mensen om? Vinden ze een leuke baan? Hebben ze leuke vrienden en vriendinnen?  Wij hebben wat dat betreft als ouders weinig te klagen. Ze gingen steeds bijna geruisloos over naar de volgende fase in hun leven.

Ze wonen nog bij ons thuis. Maar hoe lang nog? Een volgende fase komt er aan. Dan vliegen ze helemaal uit. Dat lijkt me eerst ontzettend stil. Ik hou van de verhalen die ze vertellen aan tafel. Maar straks gaan ze samenwonen, trouwen wellicht. Ik weet zeker dat ik het niet droog hou als het zover is dat ze in een trouwjurk voor me staan. Wat dat betreft ben ik de laatste jaren emotioneler geworden. Vraag me niet hoe het kan, maar als het om gevoelige dingen gaat komen de tranen er zo uit.

Wat gaat de tijd toch snel. Voor mijn gevoel is het nog maar even geleden dat ze als baby in m’n armen lagen. Maar hoe groot ze inmiddels ook zijn, af en toe komen ze nog naar me toe. Voor hulp, raad of een knuffel. En dan besef ik nog maar weer eens: wat ben ik toch blij met m’n dochters.

Prettig weekend,

Rinus