Het begon tijdens het vorige concert dat Bruce Springsteen in het Goffertpark in Nijmegen gaf. Met mijn enigszins beperkte lengte valt het niet mee om hem ook echt te kunnen zien op het podium. Gerrieanne en ik waren aan het praten over hoe gaaf het zou zijn om hem ook eens in een ander land op te zien treden en we noemden hierbij Zweden als voorbeeld. Een ander Bruce-fan die meeluisterde met ons gesprek, onderbrak ons en gaf de hele passende tip om naar het zuiden te gaan want daar zijn de mensen kleiner!
Nu, 11 jaar na dat gesprek, hebben we deze droom waargemaakt. In de afgelopen jaren hadden we hem in Nederland natuurlijk nog wel gezien maar deze week waren we dan toch echt in Madrid voor een van de concerten die hij daar gaf. Het werd nog even een beetje spannend want eind mei en begin juni, moest Bruce een aantal concerten afzeggen wegens stemproblemen maar gelukkig; 12 juni begon hij weer.

Afgelopen maandag zijn we vertrokken richting Madrid en na enige vertraging kwamen we ’s middags aan op het immens grote vliegveld daar. Zo groot dat we dus met een metro van de ene naar de andere terminal bleken te gaan, we wilden ook met de metro maar dan naar het centrum van Madrid waar ons hotel was. Het was een hele puzzel om überhaupt van het vliegveld af te kunnen komen. Eenmaal bij het hotel aangekomen, bleek het een onbemand hotel te zijn en wij hadden geen toegangscode ontvangen! Gelukkig werd dit ook met een telefoontje in goed gesproken Engels van Gerrieanne opgelost. De bagage gedumpt op de kamer en op naar het stadion van Atlético Madrid waar de Roll-call plaatsvond. Die ‘roll-call’ is een fenomeen wat alleen bij de concerten van Bruce blijkt te bestaan en is opgezet door een aantal echt fanatieke fans. Je meld je bij het verzamelpunt waar je een nummer krijgt en je naam wordt genoteerd. Vervolgens moet je je de volgende dagen 3x per dag melden om dit nummer te behouden. Er zijn dan afspraken met de security en de organisatie daar gemaakt waarbij je op volgorde van je nummer eerder het stadion in mag dan de rest van het publiek. Zeer de moeite waard dus maar je moet er wel wat voor doen in ons geval. Het melden om 10 uur, 15 uur en 19 uur was voor ons steeds 35 minuten met de metro enkele reis en we merkten dat dit soms op het nippertje was maar Tramps like us, we were born to run 😉.
Dus ja, we hebben veel in de metro gezeten maar tussendoor gelukkig ook nog heel veel van Madrid kunnen zien en het was daar 25 graden, wat was dat ook fijn!

Woensdag na de roll-call van 15 uur moesten we bij het stadion blijven en vanaf die tijd gaat het echt beginnen. Het wachten met alle fans die ook een nummer op hun hand hebben tot we naar binnen mochten. De sfeer is top, uit alle nationaliteiten ontmoet je mensen die allemaal 1 doel hebben: Bruce zien en horen!
Om kwart voor zes mochten we het stadion in en het lukte ons om op de derde rij vanaf het podium te komen staan. Het wachten op het concert begon, we stonden als een ‘potje met pieren’ tegen elkaar aan en het was best een lange sta waar je ook zeker niet al te veel over na moet denken. Maar ook dit was het waard. Om iets na 21.00 uur kwam The Boss on stage en de volgende drie uren waren fantastisch! Zijn stem was weer terug, de E-street band was op dreef en samen maakten ze er een heel mooi concert van. Nog nooit eerder was het me gelukt om een heel concert van hem gewoon te kunnen zien zonder dat dit via de schermen moest. En ja…. ik heb hem zelfs aangeraakt (al wilde ik heel graag na het concert toch wel mijn handen wassen). We hebben met alle 49.998 medefans meegezongen, gedanst, geklapt en gezwaaid. 3 volle uren aan een stuk door liet Bruce weer zien dat hij ‘The Boss’ is, want dat hij dat is, dat maakt hij bij ieder concert weer waar.
Donderdag hadden we nog lekker een dagje in Madrid en toen weer naar het vliegveld waar ook nu weer werd bevestigd dat dit voor ons geen goede plek was. Weer werden we heen en weer gestuurd over het vliegveld voor we de juiste boardingpass kregen, dat ging in Nederland toch allemaal een stuk soepeler.
Weer thuis in het koude Nederland zijn we nog flink aan het nagenieten van het concert, van de leuke medefans die we ontmoet hebben en gewoon van de leuke dagen die we gehad hebben. Daarbij verheugen we ons alvast op 27 juni voor het concert in Nijmegen al zal ik dan wel weer op mijn tenen moeten staan om een glimp op te vangen. Luxeprobleem en mij hoor je niet klagen.

Fijne zondag allemaal,

Gerdien