Mijn column gaat meestal over wat ik zo tegenkom in mijn hele gewone leven, over hele gewone dingen maar ik werd onlangs een beetje geprikkeld door het nieuws dat weer een minister zei “Aju paraplu”. Zonder te diep in te gaan op alle ellende die de afgelopen jaren over ons heen gestort is, bijvoorbeeld toeslagen, Groningen, stikstof, migratiebeleid enzovoort en de daaraan verwante acties door onze leiders, maar ook het geen antwoord geven op vragen in de Tweede Kamer op verdiepende vragen omtrent regelgeving en andere vraagstukken. Tenenkrommende debatten waar geen antwoorden werden gegeven of ook soms het herinneringsvermogen nog weleens te wensen overliet.

Dit alles in herinnering hebbende, werd ik een beetje geprikkeld door het nieuws van de vierde vertrekkende minister en nu zelfs per direct en wat mij dan helemaal prikkelt – zonder uitleg. Normaal heb je een maand opzeggingstermijn, maar dit lijkt hier ook niet van toepassing te zijn. Gelden hier andere regels? En niet alleen hier. Lig ik hier wakker van? Nee, maar ik ben me er wel bewust van.

Als ik dan alles zo op een rij zet, dan voel ik mij als klant van de overheid (we betalen immers belasting) toch wel een beetje bij de neus genomen, in ieder geval niet voor vol aangezien. Sinds 1 januari is Marktplaats en Vinted verplicht om door te geven aan de belastingdienst als mensen meer dan € 2.000 of 30 stuks per jaar verkopen. En een vertrekkend minister gaat zo weg. Bijzonder toch?

Als je de gewone Nederlander op straat spreekt, dan zijn er velen ontevreden en sommige groepen zelfs enorm klemgezet. Mensen voelen zich niet meer gezien en zeker niet gehoord. Elkaar horen en elkaar zien is naar mijn gevoel een van de belangrijkste dingen in de samenleving. Het cement in de samenleving. Met elkaar kun je grootse dingen doen, maar dan moet je wel oog voor elkaar hebben.

Vorige week was de uitreiking van de invulling wensen van de wensboom, die in december in de kerk stond. Kinderen maar ook volwassenen hangen een wens in een boom voor iemand die ze waarderen, een steuntje nodig heeft. Wat op deze ochtend heel erg duidelijk naar voren komt is waar het in het leven om gaat, namelijk: ik zie je, ik hoor je en ik waardeer je en dat wil ik je laten weten. Een bijeenkomst waar iedereen een warm en goed gevoel van krijgt en waar je nog even een beetje van nagloeit.  Kleine wensen met grote betekenis voor de ontvangers. Hoe groot is de tegenstelling met het eerste stuk van deze column.

En dat is nou net waar het op dit moment aan schort bij misschien wel een redelijk gedeelte van de leiders van verschillende landen. Mensen voelen zich niet meer gehoord en gezien en zeker niet gewaardeerd, er wordt over hen heen gepraat en beslissingen worden genomen zonder echt te luisteren. Vertrouwen moet hersteld worden, woorden die snel geroepen worden, zonder het besef dat je dan echt moet luisteren en er ook naar moet handelen. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard.

Maar er is zeker hoop. Er is altijd hoop. Nederland heeft gekozen, gekozen voor een andere koers en of u daar nu voor of tegen bent, verandering is nodig. Ik heb er vertrouwen in en dat geef ik ons nieuw gekozen parlement. Zonder vertrouwen geen groei naar iets nieuws. Als we kijken naar de kinderen, dan geeft dat heel veel hoop voor de toekomst. Echter het is aan mij en u om nu te zeggen: Luister! Kinderen hebben recht op een wereld waarin mensen gehoord en gezien worden, er vertrouwen is en ze samen in vrijheid leven. Ik heb eens gelezen dat er zonder chaos, geen verandering zal zijn. Welnu dat geeft toch veel hoop want een soort van chaos is er momenteel, dan zijn we toch zeker op de goede weg naar binnenkort iets nieuws.

Fijne zondag,

Marianne