De teleurstelling was er wel degelijk bij allemaal eigenlijk. Voor de zekerheid dook ik nog een keer weer, in mezelf vloekend op de kop in de diepvries. Die rotdingen, waarom zijn ze nu net op, waarom vinden ze ze eigenlijk zo lekker Dat begrijp ik dan weer niet , maar dat zullen er velen niet met me eens zijn denk ik. Sinds onze eerste maisoogst in 2018, hebben we de traditie zelf in ere geroepen, en die is dus dit jaar ook echt niet vergeten.

Denen hebben ook zo hun tradities met eten. Neem de grill, een bbq, bij elk sociaal gebeuren nagenoeg aanwezig, maar verwacht niet dat er diverse soorten vlees met stokbrood en salades klaar staan. Meestal is het heel eenvoudig, pølser, brød og, kartoffelsalat, oftewel worst met een broodje en aardappelsalade Maar de Denen hier in het zuiden des lands lopen er massaal op af. Neem twee weken geleden. Er is een officiele wandelroute gekomen, deze start hier bij ons in het land, er ligt een mooie nieuwe brug over het riviertje, en er zijn paaltjes geplaatst die de route aangeven. Eigenlijk niet iets heel speciaals, in onze ogen dan. Maar er is veel aandacht aan besteedt door de plaatselijke nieuwssite, en deze bewuste zaterdag zou er toch minimaal wel 40 man verwacht worden. Dat is best veel voor een dorpje als Bylderup Bov. Waar wij nog wat lacherig deden, en onze buurman ons nog nadrukkelijk hielp herinneren, dat wij ook om 10 uur verwacht werden , en niet 15 minuten later, zoals hij die Nederlandse traditie al heeft leren kennen. Wij waren er ook netjes om 10 uur! En wij niet alleen, welgeteld 65 personen samen met ons, en geloof me wij hadden niet eerder 65 man bij ons achterop het land zien staan. En natuurlijk was de wandelroute leuk en gezellig, maar die worst, die gratis worst dat was de grote publiekstrekker. Denen zijn niet zoveel anders dan de Nederlanders als het om gratis gaat -)

Over het eeuwige kwartiertje te laat komen gesproken, wist je dat de Denen deze traditie, omgekeerd gebruiken? Omgekeerd in de zin van 15 minuten vroeger. Nu is een Deen altijd keurig op tijd. Dat is fijn, maar in sommige gevallen zorgt dat ook voor een stukje vreselijke irritatie. Het zou niet de eerste keer zijn dat we een 15 tot 10 minuten voor sluitingstijd nog bij die ene winkel, kantoor of supermarkt aankomen. En dat wanneer we naar de deur liepen, deze al op slot zit en je nog net ziet hoe ze de lampen uit deden.

Gelukkig heeft onze loonwerker geen problemen met de tijd, en werken deze jongens rustig een uurtje langer door om het gewas in de kuil te krijgen. Werd er in Markelo nog geregeld koffie op de keuken gedronken, hier breng ik de jongens de koffie bij de kuil, omdat ze niet van die trekkers af komen. Behalve die ene keer per jaar, met de maisoogst.

Half verscholen onder de gehakt trek ik nog een doos weg, yes, toch nog gevonden, denk ik, maar het blijken nog een paar kroketten te zijn, niet eens genoeg meer voor allemaal. Hoe hebben we dit nu zo vreselijk kunnen missen. De frikandel, die eigenlijk standaard in de diepvries op voorraad ligt, alleen nu dus niet. Met oprechte excuses breng ik de heren nog maar een kop koffie met een extra grote  koek. En omdat we nog een laatste grassnede in de kuil moeten maken beloven we de jongens om het dan goed te maken met een paar frikandellen, waar ze tevreden mee lijken.

En die frikandellen, die liggen op dit moment bij Dylan in de auto, ergens onderweg vanuit Nederland naar Denemarken. Eind goed, al goed!

Mooie zondag

Debby