”Ga”, zei Frank, “naar Zweden voor mij part, je wilt graag de bossen in”.

Hij stuurt me weg, dacht ik. Ik was al een beetje van slag, en nu stuurt hij me ook nog weg! Die nacht viel ik onrustig in slaap, maar de volgende ochtend dacht ik, misschien heeft hij wel gelijk. De laatste periode voel ik me continu doodmoe, onrustig en ervaar veel stress. Een deel is zeker nog te wijten aan emigratierompslomp.

Frank meende het serieus wat hij zei, “Doe het nu, nu kan het. Wij redden ons wel maar ga niet naar Nederland, dan kom je helemaal niet tot rust”. En ik wist dat hij gelijk had. En zo gebeurde het dat ik een aantal dagen later in de auto stapte en alleen met mezelf op reis ging naar Zweden.

“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”, zei Pippi Langkous. Dat was nou precies wat ik dacht toen ik aankwam bij mijn Villa Kakelbont in Dalsland, een 100 jaar oud schoolgebouw, met krakende vloeren en origineel meubilair, mijn hart maakte een sprongetje, en nog meer toen ik het meertje vlak achter de school zag, hier kan ik me wel een week vermaken. En wat een luxe, ik had de hele school nagenoeg de hele week voor me alleen.

En zo was ik aangewezen op mezelf, wat doe je dan? In mijn geval besloot ik te gaan wandelen. Het gebied was bergachtig, groen met eindeloze bossen en meren. Vlakbij staat een oud pittoresk rood kerkje, en vandaaruit liep ik een wandelroute. Deze besloot ik te volgen, en begon gelijk aan een flinke klim over rotsen naar de top, en werd daar getrakteerd op een adembenemend uitzicht en voelde dat ik energie terug kreeg.

De route was me te kort en besloot er een lus aan te maken, zo kwam ik terecht op een pelgrimsroute, die ik uiteindelijk een 30 km heb gevolgd. Ik voelde me als Alice in Wonderland, niet dat ik via een holle boomstam naar beneden viel en kromp tot een mini formaat! Maar het pad, dicht begroeid met bosbessen leidde me naar een stuk woeste rotsblokken, waar je de frisse, met mos begroeide stenen, kunt ruiken, waar je bijna gaat geloven dat ergens onder die stenen werkelijk trollen wonen, en waar in de schemering duizenden elfjes fonkelen in het maanlicht. Ik heb ze niet gezien, maar wel honderden vlinders in de prachtigste kleuren die vrolijk een stukje met me mee dwarrelden en vervolgens spoorloos verdwenen. Het pad dreef me langzaam naar boven, waar het steeds stijler werd, en het behoorlijk klimmen en klauteren kostte voor ik boven kwam. Maar toen ik daar op de top stond, en een prachtig blauw meer en eindeloze bossen voor me opdook voelde ik alleen maar rust.

Ik genoot van de stilte, want dat was het er, stil! Zelfs mensen leken van de aardbodem verdwenen hier. En zo begon ik weer, aan zo bleek, best wel een enge, steile afdaling, maar de weg terug was geen optie meer, dus ik ging en overwon. Kleine kronkelende dicht begroeide paadjes met libellen, die me de weg leken te wijzen, brachten me naar een stuk bos met enorme hoge bomen, waar ik me op dat moment zeker een mini mens voelde! Waar ik hoopte een eland te zien, maar waar een slang vlak voor mijn voeten heen schoot, en ik een gil slaakte en het op een rennen zette. Toen er even later weer een schittering van een meer zichtbaar werd, en ik via een smal paadje naar beneden kon om er te komen, besloot ik een duik in het verfrissende water te nemen…. en het werkte. Ik voelde alle stress verdwijnen.

Op dat moment dacht ik, dit pad is net als een echt levenspad. Meestal verloopt je leven rustig met mooie momenten, zoals de vlinders en libellen die nu voorbij vlogen, en kleine obstakels, zoals dicht begroeid struikgewas. En krijgen we allemaal vroeg of laat niet te maken met hoge bergen waar we overheen moeten klauteren, en het pad weer naar beneden soms zo verdomd zwaar en angstig zal zijn. Maar daar ergens in die afdaling komen er altijd weer zijpaadjes die je weer een lach op je gezicht zullen brengen, totdat je in het water kunt duiken en je al je zorgen door het water kan mee laten nemen.

Het solo reizen, niet iedereen zal het leuk vinden, of er zelfs geschikt voor zijn! Mijn ervaring was meer dan positief. Maar weetje wat het allermooiste was? Dat je weer naar huis rijdt, en je beseft hoe erg je je gezin hebt gemist en zij jou hebben gemist-).

Fijne zondag,

Debby