’Mam, we hebben een beetje dom gedaan. Je krijgt vast bericht van een van de leraren’, schrijft onze Allison mij. Om het hele voorval moesten wij vooral lachen, omdat ze geen zin hadden in de les was ze met een vriendin uit het raam geklommen en hadden ze zich verstopt achter een van de gebouwen op het terrein. Het resultaat van hun actie stelde niet zoveel voor, de beide meiden moesten op gesprek komen, en uitleggen waarom ze dit gedaan hadden. De leraar had gedacht dat ze stiekem zaten te roken. Maar dit bleek niet zo te zijn. Wij als ouders werden hier enkel van op de hoogte gesteld via een mailtje. Ik vraag me af of deze aanpak helpt, een volgende keer klimmen ze zo weer uit het raam. Als ze slim zijn lopen ze dan het bos in, dat maakt het zoeken iets moeilijker! Maar dat heb ik als ouder maar niet gezegd. (meer…)
Dit jaar bestaat het Stokkums Toneel 50 jaar. Dit is een bijzonder jubileum want 50 jaar toneelstukken vinden die mensen de moeite waard vinden om te bezoeken, is best moeilijk. Vorige week hebben we in Markelo afscheid moeten nemen van de oprichter van het Stokkums toneel; Jan ten Hove. Jan kon prachtig vertellen over het begin van het Stokkums toneel. Hoe hij een toneelstuk in Winterswijk had gezien en met zijn Dineke besprak hoe hij aan informatie daarover kon komen. Hoe hij op een zondagochtend naar Winterswijk ging en daar rondreed op de tijd dat de kerk uitging om te kijken of hij mensen zag die hij herkende van het toneelstuk. En hoe dat dus ook gelukt is. Nu zou je ze via social media benaderen maar dat hadden ze toen nog niet. Jan kon toneelstukken die hij had gezien, zodanig bewerken dat het in Stokkum ook actueel was en de mensen aansprak. Niet alleen dat eerste toneelstuk, maar nog veel stukken nadien. Het was zijn grootste hobby. (meer…)
Mijn eerste kostadres toen ik in 1976 kwam werken bij het waterschap, was bij mevrouw Lonink aan de Prinses Irenestraat. Gerritje, zoals ze door Markeloërs werd aangesproken, was de moeder van Jan Lonink, de latere burgemeester van onder andere Rijssen-Holten. Vorig jaar juni had de activiteitencommissie van de Martinuskerk Jan uitgenodigd voor een gesprek met hem in de kerk. Helaas kon ik die avond niet, maar degene die ik gesproken heb, waren onder de indruk van zijn verhalen en openhartige uitspraken die hij had gedaan.
Jan kwam veel thuis bij zijn moeder en daarom was hij één van de eerste mensen in Markelo, die me veel kon vertellen over Markelo. Jan voetbalde in het 2e elftal van SC Markelo en zat in de redactie van Schijnbeweging. Ik kon het goed met hem vinden en als hij thuis was, gingen we weleens toeren met zijn oranje-witte eend. Uiteraard over de Holterberg met de bloeiende paarse heide. Later in het jaar toen de avonden korter werden schaakten we vaak. Dammen kon ik wel maar schaken was wel moeilijker en het lukte dan ook nooit om van Jan te winnen. Tot op een avond dat hij er de gedachte niet zo goed bij had en ik hem schaakmat kon zetten. Ik plaagde hem er wel eens mee, maar hij lachte het zo weg. Achteraf begreep ik waarom. (meer…)
De meest feestelijke en grootse dagen van het jaar zijn weer achter de rug. Dagen van bijeen zijn met familie en vrienden, van gezelligheid, heerlijk eten en drinken van zeer verfijnde en exclusieve gerechten of wat gewoon erg lekker is. Dit resulteert na die dagen ook weleens in 'goede voornemens' voor het nieuwe jaar - meer bewegen, minder eten - enzovoort. Maar ja, het was ook allemaal zo lekker en gezellig, och en dan neem je nog wat. Na de december periode, is menigeen weer blij dat er weer gewoon stamppot of een avg’tje (aardappelen, vlees, groente) op het menu staat. Lekker gewoon en simpel, daar gaan de meesten toch het best op. (meer…)
"Is this the real life? Is this just fantasy? Caught in a landslide, no escape from reality. Open your eyes, look up to the skies and see…."
De eerste woorden van het legendarische nummer Bohemian Rhapsody, de nr.1 in de Top 2000, wij sloten er 2024 mee af. En nee, we gingen daarna niet naar buiten om het vuurwerk te bekijken of af te steken, want er viel weinig te zien. Het stormde en het regende dan toch! Toen ik even na middernacht het dorp inreed om de jongste op te halen waren de straten nagenoeg uitgestorven. De mensen zaten droog binnen aan de nieuwjaarsborrel. Hoewel het hier altijd vrij rustig is met oud en nieuw, was er deze nacht, op de gierende wind na, niks geen geknal te horen.
De volgende ochtend zaten Frank en ik dan ook rustig op de bank het laatste nieuws te bekijken. Want in Nederland daar was ongetwijfeld wel het een en ander gebeurd, dat kon bijna niet anders. Waar er vooraf al oproepen waren gedaan om hulpverleners met rust te laten, bleek helaas dat ook dit jaar weer agressief gedrag niet achterwege kon blijven. Maar nog groter was onze schrik toen we ineens 'Markelo' hoorden, de ME ingezet in Markelo. 'Is this real life? Is this just fantasy' zong Queen. Ik vraag het me soms af! Maar laat duidelijk zijn dat het geen fantasie is, maar werkelijkheid. Nu ik dit stukje zo schrijf weten wij niet wat er precies is gebeurd, maar het mag duidelijk zijn dat er niet zomaar een ME wordt opgeroepen! Wat ik mij dan afvraag. Waar ergens gaat het mis? Is het de alcohol, is het stoer doen tegenover elkaar? Hoe kan het dat iets wat al jarenlang traditie is, iets wat ook jarenlang als iets grappigs kon worden gezien. En nu de laatste jaren steeds meer ergernissen en weerstand gaat oproepen, omdat er spullen en eigendommen van anderen vernield moeten worden. Waarom? En dat het dan dit jaar zo grandioos uit de hand moeten lopen. Nogmaals ik weet niet eens of het met het slep’n te maken had, maar dat zijn de berichten die wij hier opvingen. Zo kwamen wij de eerste januari op een nieuwjaarsvisite, eentje met Nederlanders onder elkaar. Op het moment dat wij binnenkomen krijgen we vrijwel gelijk te horen, 'Nou, in Markelo kunnen ze er ook wat van!' En dit werd ook nog lollig bedoeld, maar ergens schaamde ik me dat het zover heeft moeten komen. Al hoop ik dat de personen die hiertoe de aanleiding voor zijn geweest, het schaamrood achter de kaken hebben staan! (meer…)
Bijzondere weken zijn dit altijd weer, de laatste weken van het jaar. Voor ons weken met veel familie om ons heen en dat is fijn. Na het overlijden van onze ouders hebben we tradities veranderd maar ook een aantal in stand gehouden of zelfs erbij bedacht. Wel is alles vrijblijvend en dat laatste maakt het zo fijn. Door de boeren, cafe-mensen, chauffeurs en zorgmedewerkers in beide kanten van de familie is het belangrijk om dit te doen zoals het lukt en niet omdat het moet. We zijn ons ervan bewust hoe het ook anders kan zijn en hoe je tegen een nieuw jaar op kunt zien, hoe je weer je best kunt moeten doen om daar ook weer het beste van te maken.
We kijken terug op het afgelopen jaar met hele leuke herinneringen maar ook verdrietige gebeurtenissen en zorgen. Dit zal altijd voor iedereen zo blijven, gelukkig kunnen we er zijn voor elkaar.
Op naar 2025, wat zou ons komend jaar te wachten staan? In de agenda staan gelukkig al een aantal leuke uitjes waar al kaartjes voor zijn gereserveerd. De minder leuke dingen komen er vanzelf wel bij. Zouden we nog een jaar krijgen zonder dat Nederland in oorlog is, moeten we echt een noodpakket in huis halen? Zou onze regering het volgend jaar redden in deze samenstelling? En is dat überhaupt wenselijk? Vragen waar we gelukkig nu het antwoord nog niet op weten. (meer…)
Het was eind 1978 en ik zat indertijd in de kost bij de oude mevrouw Roosenburg in een zomerhuisje dat hoorde bij het hotel De Markelose Berg, aan de Bergweg. Mevrouw Roosenburg was eerder eigenaresse van het hotel en haar enige zoon Tonny, had het hotel overgenomen, samen met zijn vrouw Mini. Het was een rampjaar voor de familie Roosenburg. In april van dat jaar overleed Tonny, na een kort ziekbed, aan kanker en in juli van dat jaar overleed Han, de kleinzoon van mevrouw Roosenburg, eveneens aan kanker.
Het was in de week voor kerst en ik ging die vrijdag ’s avonds naar Brabant om er de Kerst door te brengen. Die vrijdagmorgen was ik even naar Eggink geweest en had er een kerststukje besteld voor mevrouw Roosenburg, dat door hen bezorgd zou worden. Tussen de middag ging ik tijdens de pauzes naar huis voor de lunch.
Mevrouw Roosenburg zorgde goed voor me, maar was vaak verdrietig om hetgeen haar dat jaar overkomen was. Een zoon en kleinzoon verliezen was geen kleinigheid en daarnaast had ze soms moeite met de wijze waarop haar schoondochter omging met het hotel. Ze raakte daarover verbitterd en was soms slecht gehumeurd. Zo ook die vrijdagmiddag toen ik even thuis kwam om te eten. Tijdens de lunch kwam ze mijn kamer binnen en gooide enkele kerstkaarten op tafel, met de venijnige opmerking: "Hoe kunnen mensen je nu prettige feestdagen wensen, als je zoveel hebt meegemaakt en zoveel verdriet hebt en in je eentje die ellendige dagen moet doormaken". Ze viel vooral over het woordje 'prettige'. (meer…)
Een paar weken geleden gaf een collega mij een artikel uit de krant van de vorige dag. Ze zei: "Dit gaat over Markelo. Misschien weet jij wie en wat dit is". Op de foto stond een groep mensen met daarachter een geslacht varken opgehangen aan een ladder. Een huisslachting. Ik heb haar uitgelegd dat wat haar luguber leek, vroeger heel normaal was op het platteland. Zonder tekst, herkende ik meteen de mensen en de plek. Het was namelijk het geboortehuis van mijn oma op de foto. Een gedeelte van de mensen was ook familie van haar. Familie ook allemaal (denk ik) in dat huis geboren. Een foto uit de jaren zeventig. Deze mensen zijn er grotendeels niet meer. Het gaat om 'Endeman' aan de Traasweg, onderaan de Kattenberg. Oma is daar geboren en getogen en er gebleven tot ze trouwde en richting Herike vertrok.
Eigenlijk weet ik er nog veel van en misschien ook weer niet. Ik kan me nog herinneren hoe ik af en toe met haar mee mocht achterop de fiets op bezoek naar haar zus 'Bediene meuje'. In de zomer zaten ze vaak in de 'kokkeet'. Dat vond ik leuk, bij ons thuis hadden we dat niet meer en als kind vond ik dat leuk, zo’n klein huisje. Het bos naast het huis was ook avontuurlijk en leuk om te spelen. En wie kent het lemen 'berenhok' nog wat er stond langs de weg? Af en toe mocht ik ook mee naar een visite en dan waren haar 3 andere zussen er ook. De oudste 2 nog in jak en rok of lange donkere kleding, maar oma niet. Dan oogde ze toch een stuk jonger. Ze was de jongste van vijf. Drie zusters en een broer, dat wist ik. Haar moeder was overleden toen ze 5 was en daarna was ze eigenlijk deels opgevoed door haar zuster. Dat was het eigenlijk wel zo’n beetje. Ze vertelde niet heel veel over haar kindertijd. (meer…)
