onsProat: Soms is het nee.
“Nee” zei ze hard en ze stampte met haar kleine voetje in een klompje hard op de grond. Haar mooie blauwe ogen gevuld met tranen. Mijn dochter van 2 jaar en ik hadden een verschil van mening over iets kleins. We waren de hele middag samen in de kippenren geweest. Zij was lekker aan het spelen met van alles en nog wat maar vooral met de kippen en ik hing in de morellenboom om morellen te plukken. Het was een ruime ren met bomen en 6 kippen. Zij had de kippen, zo klein als ze was, al zo tam gemaakt, dat de kippen werkelijk uit haar hand aten. Er was 1 kip, die zo knap was dat ze elke dag kon ontsnappen en dan stond te wachten op Iris aan de deur. Ze was gek op dieren en dieren op haar. Toen de morellen geplukt waren en het tijd was om naar binnen te gaan, wilde ik dat iets te snel naar de mening van Iris, ze moest nog afscheid nemen van de kippen maar ik was al onderweg met de morellen richting het huis en sleurde haar zo’n beetje mee. Het dagelijkse ritueel van afscheid nemen van de kippen kwam daarmee voor haar in het gedrang. Mijn hoofd was al veel verder. We waren heel vies, er moest gedoucht worden, het was al tegen etenstijd en daarna was het tijd voor Iris om te gaan slapen en dan moesten de morellen nog ingemaakt worden. Druk, druk, druk, wat betekende dat ik me op dat moment even niet kon verplaatsen in haar wereld. Er ontstond discussie. Ik zie het beeld van het kleine meisje met betraand gezichtje nog voor me. Op enig moment greep het ook mij aan. Ik kwam tot bedaren en inzicht dat dit voor haar belangrijk was. Die vijf minuten zouden voor de rest van het programma niets uitmaken. We keerden terug naar de kippen en namen uitgebreid afscheid. De rust was weder gekeerd in de kippenren en in ons. (meer…)
Lees meer
